Weggekropen in een hoekje van de bank lees ik Simon. Het is een van de boeken uit mijn moeders verzameling, geschreven door haar favoriete schrijfster Marianne Frederiksson. Het is een prachtig boek. Mijn moeder en ik hadden daarin zonder twijfel dezelfde smaak. De boeken die wij lazen waren vaak het onderwerp van ons gesprek. We konden er eindeloos over kletsen.

Ik lees het boek, mijn moeder is dichtbij. Mijn ogen volgen de letters, woorden en zinnen die zij las. Simon kent een aantal mysterieuze passages, dat is waar Frederiksson in uitblinkt. Ik ben benieuwd hoe mijn moeder deze passages interpreteerde, welk beeld ze bij haar opriepen. We zouden er tijdens de koffie over praten, terwijl ze me ondertussen nog een extra koekje toe zou stoppen.

Vandaag zou ze tachtig jaar zijn geworden, maar ze zal voorgoed vijfenzeventig blijven. Toch is ze er nog elke dag, in alles om mij heen. Ze is er in wie ik ben.