Geen widgets gevonden in de zijbalk

Ze schrikt wakker en kijkt om zich heen. Haar blik ontmoet de mijne, maar ze ziet me niet. Zachtjes vraagt ze iets aan de grijzende man naast haar, waarvan ik denk dat het haar echtgenoot is.

“We zijn bij de huisarts,” antwoordt hij.Vergeet-me-nietje
“O?” Haar reactie klinkt als een vraag.
“Omdat je steeds zo benauwd bent.”
“Nee hoor, ik ben niet benauwd. Ik wil naar huis,” stelt ze resoluut.
“Nog even wachten, we gaan zo naar huis.”
Ze laat zich sussen en dommelt weer in.

Een paar stoelen verder zit een bouwvakker die zo te zien direct van zijn klus komt. Overall, reflecterend oranje hesje, bemodderde werkschoenen. Alleen de bouwhelm ontbreekt nog aan zijn verschijning.

Opeens moet de bouwvakker hard niezen. De vrouw schrikt wakker en kijkt hem boos aan.
“Nou, ik sliep net even,” moppert ze.
“Lieverd, we zijn bij de huisarts, daar moet je niet slapen,” sust haar man.
“O?” Weer die vragende klank.
“Blijf nog even wakker, we zijn zo aan de beurt.”
“Ik wil naar huis,” begint ze te dreinen.

Hij legt zijn hand zwijgend op haar arm. Dat gebaar, vol liefde en geduld. Dat gebaar, een stille schreeuw uit onmacht.

Gerelateerd bericht

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *